God zorgt vanaf het eerste begin
De God Die ziet is de God Die zorgt. Dat is al duidelijk in alles wat Hij zo zorgvuldig heeft gemaakt bij het scheppen van de hemel en de aarde.
Ook direct na de val van de eerste prachtige mensen bleef Hij daarmee doorgaan:
’s Avonds, in de tuin, riep Hij Zijn schepsel: Adam, waar bén je? Adam, Ik mis je. Adam! Díe Adam - die mens die alles had in het Paradijs; die mens die alles in één klap kwijtraakte wat hij had aan harmonie en verbondenheid met God, met zijn vrouw, alles verloor en de doodstraf kreeg.
Het had ook stil kunnen blijven, die avond; God, de Schepper, had kunnen besluiten die mensen dan maar aan hun lot over te laten. Ze zouden geen leven hebben, geen hoop op wat dan ook. In de hel zouden ze zijn, totaal overgeleverd aan die sluw sissende slang.
Maar toen bleek, dat Adam en zijn vrouw zich schaamden, omdat ze naakt waren… vroeg hun God: Hé, hoe weet je dat je naakt bent? Ja, nu schaam je je. Maar Ik zal jullie helpen, voor jullie zorg dragen hoe woedend Ik nu ook ben om jullie ontrouw.
Ik blijf Mijzelf, de trouwe Schepper; Mijzelf verloochenen kan en wil Ik niet.
Haast direct kunnen we denken aan dat ene zinnetje:
“God, de HEER, maakte voor de mens en zijn vrouw kleren van dierenvellen en trok hun die aan.”
De HERE maakte die kleding niet alleen Zelf, Hij deed die van Hem weggelopen mensen die kleren aan; zorgzaam, helpend.
Later bleef Hij, na de bevrijding van het nageslacht van Abraham, Izaäk en Jacob uit Egypte, vlakbij het volk Israel tijdens heel die lange barre tocht door de woestijn: Hij wilde bij hen wonen, Hij liet door de wolk en het vuur zien, dat Hij er was, dat zijn zorg voor hen niet stopte na de bevrijdingsactie!
Daardoor kon Mozes al die dingen zeggen, die we hebben gelezen: dat is zo bijzonder, dat het in de brief aan de Hebreeën zelfs wordt aangehaald. Via Mozes herinnert God de Israëlieten eraan, wat Hij voor hen deed, hoe Hij hen voortdurend overtuigde van Zijn betrokkenheid bij hen! Ook wanneer het volk zich eigenzinnig en halsstarrig gedroeg.
En dan, na eeuwen wachten, na eeuwen uitzien naar de in Genesis al beloofde Redder, komt de Here Jezus, de Messias.
Hij zégt niet alleen ‘maak je geen zorgen over kleding of eten’, Hij gaat uitdelen: heerlijke wijn vloeit bij vaten tegelijk, eten is er in overvloed voor hongerige mensen die Hem dagenlang volgen en naar Hem blijven luisteren.
Hij geneest, troost, onderwijst, blijft bij hen en jaagt hen niet weg wanneer ze Hem op eenzame plaatsen weten te vinden. Hij is er voor hen, betrokken en zorgzaam.
Hij vertelt: Ik kan alleen doen wat Ik de Vader zie doen… Jezus is het volmaakte Beeld van de Vader. Híj laat het Beeld zien dat de Schepper voor ogen had toen Hij zei: “Laat Ons mensen maken naar Ons Beeld!” Beeld van Hem zijn is Zijn goedheid, Zijn liefde tonen, in elke ontmoeting, in elke situatie waar mensen in nood zijn en hulp dringend nodig is.
De Joden, de Farizeeën en schriftgeleerden, ze moeten niets hebben van al Jezus’ goedheid. Zij, die zo vaak met scheve ogen hebben gezien hoe Hij omgaat met het gewone volk en met de mensen die in hun ogen niet deugen, stoten Hem uit, willen Hem dood.
Ze krijgen hun zin: Hij zal dood! Niet omdat zíj dat willen, maar omdat Hij Zelf dat offer wil brengen.
De naaktheid die God bij de eerste Adam zo zorgvuldig met kleren bedekte, werd de laatste Adam niet bespaard. Op een ruwe manier wordt Hij door de soldaten ontkleed! Naakt hangt Hij aan dat kruis; het enige kleed dat Jezus dan draagt is onze schuld en schande, die Hij vol priesterlijke liefde op Zich neemt en naar het altaar brengt, dat kruishout heet en waar Hij Zichzelf offert als het volmaakte Lam.
Om ons te redden uit de handen van die duivel; om ons te leren, ons te kleden in de liefde die Hij heeft voorgeleefd.
